Eerste Advent

De stal staat vol verwachting klaar voor de tijd die komen gaat.

Jozef, Maria en de ezel zijn op weg, naar Bethlehem.

Bij deze wens ik jullie allemaal een heel gezellige, warme en sfeervolle adventstijd.

Waarin je de rust en bezinning kunt vinden, in deze ook zo drukke tijd.

Koude handschoenen

Ik kan er niet meer om heen, het is echt winter. Vannacht is de eerste sneeuw van winter 2010/2011 gevallen. Wat maakt dat de wereld extra mooi.

Een stukje zomer, in de vorm van de bloem van de Calendula, gevangen in sneeuwkristallen. De warmte van de zon opgeslagen in kleur en zaden. Zo teer en kwestbaar, maar ook zo sterk en krachtig.Tijd voor wanten, sjalen en mutsen.

Dan pas blijkt dat mijn wanten versleten zijn. De fijne, warme wol is minder slijtvast dan gehoopt. Dit weekend zal ik beginnen aan een nieuw paar.

Het is beter om wanten in de zomer te breien, zodat bij de eerste vlokken sneeuw de handen zich kunnen verstoppen. Maar in de zomer staat mijn hoofd niet naar het breien van wintergoed.

Zo lief.................

Dit lieve boekje vond ik in de ramsj bij de Selexys en het is zo schattig!

Een schaapje bekijkt of haar vachtje al dik genoeg is en besluit om het in een mooie kleur te verven en het daarna af te scheren.

Vervolgens brengt ze de vacht op haar brommertje naar een poedel die het voor haar gaat spinnen.

Ze neemt het mee naar huis en wikkelt er bollen van en gaat breien en breien en breien...........

Dan pakt ze wat ze gemaakt heeft in en brengt het op haar brommer naar degene die ze wil verrassen met haar breisel.

Het is zo leuk geillustreerd en het is zo'n lief verhaaltje zonder woorden.

Als breister en fan van prentenboeken kon ik het niet laten liggen.

Met liefde

Begin oktober ben ik met een groot project begonnen. Nou ja groot.....het kost veel tijd en er mag veel gemaakt worden. En het moest een verrassing blijven.
Al met al een spannend en uitdagend project. Ik was er zelf enthousiast over, maar kon het niet delen, want ja, als je iets als een verrassing wilt bewaren, is het beter om het zo weinig mogelijk mensen te vertellen.
Maar vandaag mag iedereen het weten, want degenen waarvoor ik bezig was, hebben het project nu gekregen. Al nieuwgierig??
Ik zal het uitleggen. We hebben als gezin in de loop der jaren een aantal tradities ontwikkelt die wij als gezin koesteren. Dat varieert van een gezellig verjaardagsontbijt, 'eind-van-de-zomer- etentje' tot het openen van de adventskalender in de maand december.
Een andere traditie werd deze zomer toevallig besproken: dat op de eerste adventzondag Jozef en Maria met de ezel op weg gaan naar Bethlehem. "Dat blijf je wel doen hé Mam, ook nu we allemaal uit huis zijn!!?". Natuurlijk blijf ik het doen, omdat ik het zo waardevol vind om de Adventperiode bewust te vieren met tradities en beleven.
Toen kreeg ik het idee om voor de beide dochters hun eigen Kerststalfiguren te maken. En dat betekende het maken van twee Maria's, twee Jozeffen en ga zo maar door.
Het was zo ontzettend leuk om te maken, zo gezellig ook. En het bij voorbaat genieten van de reacties van de dochters, bij het zien van hun eigen Kerstgebeuren.
Ik heb de hulp van Annita ingeroepen voor het patroon voor de os, omdat ik nergens een goede kon vinden en zelf niet goed kan ontwerpen. Annita heeft een prachtig patroon ontworpen, bedankt!!
Annita en ik hebben het idee om volgend jaar deze kerstfiguren als een Knitalong aan te bieden. Dat er elke week een patroontje voor een figuurtje bekent gemaakt wordt, zodat wie mee doet voor de eerste Adventzondag het hele plaatje compleet heeft.

Om het geheel goed te kunnen bewaren voor hen, zodat het in de studentenwoningen niet zoek zal raken en zo de tand des tijds te kunnen doorstaan en om het voor hen overzichtelijk te maken, heb ik voor elke Adventzondag een doosje in een grotere pastic doos gedaan, met daarin de betreffende figuren.
Ze waren er allebei erg blij mee en genoten van het vooruitzicht om in hun eigen woning deze gezinstraditie voort te zetten.

Nog een weekje wachten en dan..................mogen Jozef, Maria en het ezeltje weer op weg, op weg naar de stal waarin Jezus geboren zal worden.

Mijn vaders trui

Wat heeft een krantenartikel over bomen te maken met een breiblog?
Toen ik het las moest ik aan mijn vader denken. Hij is 2,5 jaar geleden overleden en nog dagelijks denk ik aan hem. Ook heb ik vaak dat ik denk: "Dat zal ik Pa even vertellen".
Dat gebeurde ook bij het lezen van het mooie artikel, geschreven door Brian Kwabbes. Hij vertelt daarin dat hij zelf bomen aanplant, door tijdens wandelingen in de natuur, hier en daar eikeltjes te laten vallen.

Dit spreek me zo enorm aan! Ik ben, net als mijn vader, een natuurmens. En ben ook het liefst buiten, bezig met bomen en planten. Genieten van het roodborstje die al mijn arbeid in de tuin gadeslaat en als ik me wat terug trek, gaat kijken wat ik heb gedaan.

Ik vind het zo jammer dat er zoveel natuur verdwijnt, door diverse redenen. En dan al die tuintjes die zwart en kaal liggen te wezen in de winter. Waar de vogels niks meer hebben te zoeken, de egels geen beschutting vinden en de grond verarmd.
Mijn vader leerde me om vooral te luisteren naar de natuur, geen rotzooi er van te maken, maar met beleid te tuinieren. Bladeren laten liggen op de aarde, goed voor aarde, planten en dieren. Bomen aan planten, de longen van de aarde.
Mijn vader plantte ook overal bomen van eigen zaailingen: eiken, kastanjes, berken, dennebomen en nog veel meer soorten. Hij zorgde voor een goede opbouw van het bos, hoge bomen en lagere struiken, zodat het een 'spannend'bos werd, waarin je kon 'verdwalen'. Wat zou hij genieten van dit artikel.

Voor meer informatie, op de link klikken en typen in het zoekvenster: bomen

Mijn moeder handwerkt al heel haar leven en kan het heel goed. Vlak voor hun trouwen heeft ze deze trui voor mijn vader gebreid. Hij heeft hem erg veel gedragen. Toen ik ongeveer 16 jaar was, deed ik hem veel aan, dan haalde ik hem uit zijn kast, net als zijn overhemden. Dat was mode in die tijd.

Jaren heb ik hem aan gehad, eerst voor de leuk, later voor lekker warm op de bank. Toen mijn dochter ongeveer 12 jaar was, deed zij hem veel aan, haalde hem uit mijn kast. Hij is ook met haar mee verhuisd toen ze als student op kamers ging en heeft daar dienst gedaan als verwarming en lekker in wonen trui.

Nu is hij weer terug. Dochterlief gaat bijna samenwonen en moet nu opruimen. Keuzes maken wat ze mee wil hebben en wat niet. Want er is wel ruimte voor 2 personen, maar weinig kastruimte. Omdat ze de trui niet weg wil doen en ik hem graag terug wil, ligt hij nu weer bij mij in de kast. Ik ben er erg blij mee. Herinner me weer gebeurtenissen waarbij mijn vader de trui droeg.

Heel bijzonder, dat mijn moeder met heel veel liefde voor haar toekomstige man, deze trui heeft gebreid. Dat mijn vader hem heel veel gedragen heeft en hem daarna aan mij heeft afgestaan. Dat hij gezien heeft dat mijn dochter hem droeg en dat hij nu, nu Pa is overleden, de trui nog steeds in ons midden is.

Goede herinneringen blijven zo voor altijd bewaard.

Ballee

Zo'n lief pakketje heb ik gewonnen!! En dit zat er in:

Puk, heel hartelijk dank hiervoor, zo lief, zo hartverwarmend!

X X X

Stof tot nadenken

Als ik dan geen garen meer mag kopen van mezelf, dan verplaatst het zich en ga ik daarvoor in de plaats stoffen kopen.

Twee keer twee meter. Genoeg voor twee jurkjes of twee rokken.

Inmiddels ben ik met een bol van mijn voorraad begonnen. Dik spagetti garen. Leuk maar zwaar om te breien. Ik hoop uit deze bol een kleine poef te kunnen maken.

Lukt dit niet, dan moet ik er wel bijkopen. En laat dat nou niet de bedoeling zijn van Cold sheep.

Al met al lijkt het er op dat dit fenomeen gewoon een verschuiving van 'het probleem' is.