1 augustus 2018

Altijd was ik me al bewust van de wereld om me heen, de belasting die de mens legt op de aarde.

Ik ben een kind uit de tijd dat de kikker en de ooievaar dreigden uit te sterven. Dat in de wereld de Koude oorlog werd gestreden. Ik vond het allemaal maar heel spannend en eng. Voelde me machteloos en wilde zo graag het tij keren.

Zelf doe ik nu op mijn manier het mogelijke om de aarde te sparen, ik koop hoofdzakelijk biologische producten, heb een grote boodschappentas en ben zuinig op mijn kleding en schoenen. Doe overal het licht uit waar ik niet hoef te wezen en verspil geen onnodig water. Ik koop geen onnodige dingen en bezit geen auto.

Maar is dat voldoende? Ben ik te gemakkelijk of teveel een kind van deze tijd, de eeuw van de verspilling? 

Al geruime tijd knaagt het aan me, ik zou veel meer willen en kunnen doen. Had ik een soort gemak-oogkleppen op? Vast. Was ik niet gemotiveerd genoeg? Misschien. 

Het is misschien ook een gewoonte om voor lief te nemen wat je om je heen ziet. Maar al dat plastic, dat staat me zo tegen. Al dat fruit en groente wat in plastic verpakt in de schappen ligt, ik wil dat niet meer. En dan het verhaal van de net te kleine pruimen waardoor een grote supermarktketen het niet wil afnemen en 60.000 kilo pruimen vernietigt dreigt te worden! Waarom?? Ik ben het zat. Ik ga mijn eigen weg ontdekken, zelf kijken wat bij me past op het gebeid van duurzaam, ecologisch, verantwoord en goed voor Moeder Natuur.

Daar wil ik dit blog voor gebruiken. Om mijn ontdekkingstocht met vallen en opstaan vast te leggen. Hoe kan ik zo verantwoord mogelijk leven met Moeder Natuur zonder als ' geitenwollensokken muts'  weggezet te worden. Hoe kan ik duurzaam leven, passend binnen deze moderne tijd. Hoe kan ik een balans vinden tussen de uitersten die er altijd zullen zijn.

Na al in januari hier over na gedacht te hebben, zet ik nu bewust deze stap. Ik ben heel nieuwsgierig waar het me brengt.