zaterdag, oktober 27, 2012

Wintertijd

Opeens staat de wintertijd voor de deur, zowel letterlijk als figuurlijk. Na al die mooie dagen toch nog onverwachts, maar er lag vanochtend natte sneeuw op onze lichtstraat. Vreemde gewaarwording en koud. Juist op de dag dat de tijd naar 'wintertijd' verplaatst gaat worden. Daarom ben ik blij dat ik een warm project af heb.
 Een grote wikkelcol van Scheepjeswol Maxima. Dit garen had ik op voorraad liggen en van wat ik over had, kon ik ook nog een paar mofjes breien. Lekker om de handen warm te houden als ik fiets.

 Als afwerking vond ik het leuk om een schulprandje te haken, beetje frivool bij de stoere boordsteek.
 Verder heb ik een paar sokken afgemaakt die er al een tijdje lagen. Dit garen heb ik jaren geleden gekregen  als souvenir van mijn zoon, sokkengaren van katoen.
 Het is net iets dikker dan de sokkengarens waar ik normaal mee brei. Deze sokken zijn daarom op pennen 3 gebreid, toe-up. Daarvoor heb ik mijn standaard patroon iets moeten aanpassen om de hak mooi te krijgen, wat goed gelukt is. Helaas ben ik vergeten het voor mezelf uit te schrijven, dus dat wordt een volgende keer, met dikker garen, wederom rekenen.
Ik geef de voorkeur aan sokken breien op de rondbreinaald van 120 cm, twee sokken tegelijk en van de teen naar boven. Veel techniek verenigd in een makkelijk projectje om mee te nemen voor onderweg.

 Dit keer heb ik een voor mij nieuwe techniek uitgeprobeerd bij het afkanten van de boord. Deze moet elastisch zijn, om de sokken goed aan te kunnen krijgen en om prettig te dragen. Via Pinterest kwam ik een link tegen waarna ik verder ben gaan zoeken op deze techniek, omdat de een het net iets makkelijker uitlegt dan de ander.
Het is een soort professionele afkantmethode, zoals ook te zien is bij machinaal gebreide sokken en super elastisch.

woensdag, oktober 24, 2012

Zijweggetje

Wat heeft het World Wide Web enorme voordelen! Een leven zonder de 3 W's is eigenlijk haast niet meer voor te stellen. 
Niet alleen is het handig voor het opzoeken van allerlei informatie en voor het brieven schrijven, wat mails is gaan heten. Ook de sociale contacten en zelfs het bankieren gebeurd helemaal draadloos en zonder een stap te verzetten, gewoon vanuit de luie stoel met de laptop op schoot.
Door al die contacten via Twitter, Facebook en Pinterest komt er veel informatie mijn huis binnen. Veel gaat er ook zo weer uit, maar soms blijft iets hangen en wil ik er wel wat mee.
Dit deed zich gisteren voor, een lieve tuinbuurvrouw twitterde over de kunstwerkjes van Gerard Boersma. Een achterneef van Jopie Huisman en horend bij het hyper realisme in de schilderkunst. Zo kwam ik op zijn blog terecht.
Met deze stijl binnen de schilderkunst heb ik niet veel en toch fascineert zijn werk mij. Omdat het een Fries is? Omdat het zo bijzonder is wat hij kiest als onderwerp om te schilderen? Omdat hij het in Amerika erg goed doet?? Nee, het werk ontroerd me gewoon.
Ik wist het toen meteen: Ik wil een werkje van deze schilder kopen.
En bovenstaande is het geworden. Een alledaags gebruiksvoorwerp gevangen op een board van 15 bij 17 cm. Liefdevol neergezet.
Het werkje mocht ik ophalen in zijn atelier. Wat een feest om daar te mogen zijn en naar al zijn werk te mogen kijken. Zo mooi geschilderd, zo alledaags en daardoor zo bijzonder. Ik wilde eigenlijk daar blijven en heel de middag kijken, maar ja, dan hou ik de kunstenaar van zijn werk, want deze man is zeer productief. En daarnaast gelukkig heel gewoon en bescheiden gebleven. Daar mogen andere kunstenaars wel eens een voorbeeld aan nemen.
Bijzonder was ook dat hij alleen met de primaire kleuren en wit, oker en sienna schildert, dus alle tinten zelf mengt.
Zo leer ik het ook op de schildercursus die ik volg bij Marian Gerrits. Gewoon zelf al je kleuren maken.

Nu zelf maar weer snel achter de ezel stappen en het doek natmaken met mijn penselen.


zaterdag, oktober 20, 2012

Troost kopen

Soms zijn er van die dagen en die zijn er maar heel weinig gelukkig, dat ik behoefte heb aan troost.
Een arm om me heen, een luisterend oor of lieve woorden zijn dan niet voldoende. Dan moet er iets extra's gebeuren om weer een goed gevoel te krijgen.Vandaag was zo'n dag.
Vanaf 28 september loopt ons leven even wat anders dan wat we gewoon zijn. Niet dat het ernstig is of gevaarlijk, maar wel erg ontregelend. Over het algemeen is dit  prima te hanteren, zeker door onze humor en relativerend vermogen, maar vandaag even niet.
Na 3 ziekenhuisopnames van manlief ivm nierstenen en koliekpijnen, een groot aantal bezoeken aan de dokterswacht op diverse ontijden en na een operatie, zijn we nog steeds niet in een opbouwende fase. De pijn blijft. Daarom was voor mij vandaag de rek er even uit.
Het is vermoeiend om al weken 's nachts zeer slecht te slapen omdat manlief pijn heeft en rond dartelt, vermoeiend omdat de vakantie door de ziekenhuisopnames in het water gevallen is, terwijl we de vakantie zo goed konden gebruiken om even bij te tanken, de pijn is vermoeiend voor manlief, het regelen en huishouden/werk/ziekenhuisbezoeken is vermoeiend voor mij. Vooral het niet weten wanneer het allemaal weer een beetje gewoon is, maakt onzeker, omdat het tot nu toe niet gaat zoals de specialisten voorspeld hadden. 
De druppel van de bekende overvolle emmer was dat ik vandaag niet naar een schilder workshop ben gegaan omdat ik manlief beslist niet alleen wilde laten onder de omstandigheden zoals ze nu zijn.

Om mezelf te troosten heb ik mijn zelf opgelegd verbod voor een keer aan de kant gezet.
Tot 22 april ben ik cold sheep (geen breigaren kopen, breien uit voorraad), maar ik mocht van mezelf naar mijn local yarn dealer. En daar, tussen al die mooie garentjes, de prachtige kleuren en de leuke breisters, kwam ik weer een beetje bij, begon mijn enthousiasme weer te stromen.
 Ik had via Ravelry een patroon voor een leuk vestje gevonden, echt een project wat ik nu goed kan gebruiken om blij te worden. Met zachte garens en lieve tinten, troostrijk voor deze tijd.
Mezelf omhullen met wat warmte en grappige patroontjes. Afwisselend en toch niet moeilijk.
 Alleen dan komt het kiezen welke tinten te gebruiken. De tinten van het patroon (de groene) vind ik geweldig, maar is dat wel wat voor mij? Na eindeloos kijken en vergelijken in de winkel ben ik gewoon met 13 bolletjes naar huis gegaan, want ja, ik kon heel wat troost gebruiken. Thuis ben ik gaan zoeken naar de beste combinatie.




 Om uiteindelijk toch in mijn voorraad te duiken en daar nog wat kleurtjes erbij te vinden.
Echt mij, ton sur ton, in petrol blauw tinten.
Mijn hart maakt weer een sprongetje, het begint weer te stromen, de drive is weer terug. Ik ben blij, kan er weer tegen.

Nu hopen dat bij manlief het nu ook de goede kant op gaat.


Noro ketting

 Breien blijf ik altijd doen, ongeacht wat er allemaal aan de hand is. Het geeft me plezier en voldoening. Het helpt me om afleiding te zoeken en rustig in mijn hoofd te creëren  als een soort meditatie. Het ritme spel van de pennen en het draad ontspant me en maakt me kalm.
 Het moment bepaald wat ik onder handen neem, waarvoor ik het breien wil gebruiken. Dit kleine project is deels gebreid in de pauzes op mijn werk. Lekker makkelijk om onder het eten er even bij te hebben en toch te kunnen praten met de collega's. Het is ook makkelijk om mee te nemen in mijn tas, voor de momenten dat ik ergens moet wachten, zoals in het ziekenhuis of bij de dokterswacht. Het zorgt voor een  mindfullness momentje in de hectiek van alle dag. Het is makkelijk, waardoor er nog ruimte is om de gedachten te laten gaan.
 De ketting is gebreid uit een bol Noro sokkengaren. Heel eenvoudig, zet 13 steken op (15 mag ook, maar net hoe dik je de ketting wilt hebben) en brei de bol op in tricotsteek. Zet het begin en het eind aan elkaar vast en klaar is de ketting.
 Ik vind het kleurverloop boeiend. Misschien dat ik de ketting niet als zodanig ga dragen, maar het ga verwerken in een ander project. Wie weet......

woensdag, oktober 10, 2012

10-10-2012

De tuin komt tot rust, de planten beginnen af te sterven. Een mooi proces van de cirkel van het leven. Volgend groeiseizoen is nog ver weg, maar het afsterven is een voorbode voor straks weer een nieuw begin.
 De courgettes die nu nog van de planten komen leg ik vooral voor decoratie neer. Ik heb al genoeg courgette gegeten en wil nu meer stamppotten en stoofpotjes.
 De frambozen, rood en geel, blijven vruchten geven, waardoor ik elke keer wanneer ik op de tuin kom, nog even van de zomer kan snoepen.
 Diverse groentenvakken ben ik al aan het winterklaar maken. Ik heb hier een eigen techniek voor ontwikkelt, namelijk afgestorven planten op de aarde leggen en er vervolgens landbouwplastic over leggen. Voordeel hiervan is dat de aarde niet onder de onkruid komt te zitten tijdens de winterperiode en de planten mooi verteren, waardoor het de aarde weer voedt.
 In het kasje op het eind van het pad bevat rode pepertjes, die door het glas nog wat narijpen. De zomer opgeslagen in pittige, rode groente.
 Het geel bloeidende mosterdzaad, staat nog fier overeind met zijn mooie groene en gele tinten. Na een nachtvorst is dit voorbij en kan het afsterven om ook in deze bedden de aarde weer van voedsel te voorzien.
 De Dalhia's doen hun best om nog wat kleur aan de tuin te geven.
 De aarbeienbedden moet ik nog even opschonen. De moederplanten maken zoveel nieuwe plantjes, dat als ik niet oppas, heel het bed overwoekerd wordt.
 Veel is al opgeruimd, de uitbundigheid van groeiende en bloeiende planten is afgelopen. De strakke lijnen komen weer meer tevoorschijn.
Hier en daar nog kolen en snijbiet. Oost Indische kers die nu overal doorheen mag kruipen.

Fijn om de tuin weer te rusten te leggen, onder te stoppen, toe te spreken, vertellend over de dromen voor het  komend jaar.