Wild weven

In de tuin is nu extra veel te doen, na de lange periode van wintertemperaturen. Dat gaat dan wel weer 'ten koste van' mijn handwerken. Maar vandaag kon ik een mooie koppeling maken tussen deze twee passies van mij.
In het dorp bij de volkstuin had ik zondag groenafval zien liggen, wilgentenen . Dit is prachtig materiaal om schuttingen en prieeltjes van te weven en ik ben er gek op!! Ik mocht het hebben en heb snel het materiaal 'veilig gesteld' door de bossen lopend naast de fiets (3 meter lange takken) naar mijn tuin te brengen. Dat staat gelijk aan een uur keihard trainen in de fitness zaal.

 Vandaag was het moment om er mee te gaan werken. Met heel veel plezier en inspanning heb ik een schutting geweeft aan de achterkant van mijn volkstuin. Eerst de dikkere takken op een beetje gelijke afstand van elkaar in de grond steken en dan horizontaal takken er door weven. Zo fijn om te doen!! En zo'n goed gevoel om met 'afval' iets moois te maken. Want dit hergebruik is ook goed voor de natuur. De takken die in de grond staan gaan weer uitlopen en zo ontstaat er een van nature groene schutting waar de vogeltjes en insecten erg blij mee zijn. En ik ook!!!
Op deze momenten realiseer ik me extra dat ik enorm op mijn vader lijk en ben er trots op. Door mijn handelen en werken in de tuin, is hij heel dicht bij me.

 Het weven kan veel netter en preciezer, maar ik vind het juist zo fijn om nou eens niet perfectionistisch te werken en meer vanuit mijn gevoel.
Al met al ben ik 4 uur bezig geweest. Met de fluitende vogeltjes op de achtergrond die van afstand bekeken wat ik aan het doen was.
De hop begint weer uit te lopen en zal binnen 3 weken de schutting alweer beklimmen. Ik zal er ook nog een kamperfoelie en een rambler roos bij zetten. Voor de geur en de botteltjes.
Ook heb ik een klein prieeltje gemaakt. Hier komt een Mariabeeldje in te staan, net als die hele kleine kapeltjes langs de weg in Limburg of Griekenland.

Al die takken, al die kleurtjes, het zijn zulke mooie plaatjes.
Maar ook gevaarlijk!! Al die takken zwiepen in het rond, staan onder spanning en dan zit een ongeluk in een klein hoekje....

 Ik had bijna met mijn rechteroog niet meer kunnen genieten van al het moois. Daarom snel mijn veiligheidsbril erbij opgezet om erger te voorkomen.

En daarna voldaan naar huis, nagenieten op de bank, met mijn handwerken naast me.
Want ook al post ik  niet vaak meer op mijn blog, toch ben ik elke dag met textiel bezig. Vooral met het maken van experimenten en kleine lapjes. Lapjes voor mijn 49 jaar deken, wat eigenlijk mijn 50ste levensjaar deken is, want ik zit daar nu in.