Als een kind zo blij

Als een kind zo blij kan ik worden van deze spaaractie bij de Albert Heijn.
Elke keer vol spanning het zakje open maken en loeren wat er in zit. Vertederend kijken naar al die kleine mini uitvoeringen van bekende artikelen. Op een plankje neerleggen om steeds even te kunnen bewonderen en dubbelen ruilen met mijn buurmeisje van 10.
Is dit niet een beetje gek voor een vrouw van 49 jaar??
Ach, ik denk dat het geen kwaad kan. Het is zo fijn om dat kind in mij op die momenten zo duidelijk te kunnen voelen.

Deze spaaractie brengt me meteen terug naar mijn vroege jeugd, toen ik rond de 5 jaar was, in 1969.
Aan de overkant van de weg, bij mijn ouderlijk huis, stond een kruidenierswinkel  Precies zo'n winkeltje als er nu nog staat  op de Zaanse Schans, de replica van het eerste AH winkeltje.
Dat winkeltje was van mijn buurvrouw Swaantje, een (in mijn ogen) een zeer oud vrouwtje, die achter de winkel woonde.
Ze verkocht van alles: snoepgoed uit glazen potten, meel en granen vanuit grote laden met grote scheppen, aardappels uit de kelder, zepen aan een blok, borstels etc etc.
Voor mij was het altijd een feest om daar heen te mogen als klein meisje. Het rook er zo lekker naar al die verschillende waren en het zag er zo mooi uit, al die artikelen die daar door elkaar heen uitgestald stonden. En het mooiste was, dat ik altijd, na de 'gedane arbeid' van het halen van de boodschappen, een snoepje van Swaantjes mocht uitzoeken uit een van de grote glazen potten.
Nog proef ik de smaak van de gele toffee's, die net zo smaakten als de haarshampoo van mijn vader rook. Nog proef ik de salmiak uit de knotslolly. Ik vertelde Swaantje dat als ik later ouder was, dat ik haar dan ging helpen, als zij het werk niet meer kon doen.

De mini's doen me ook denken aan het speelwinkeltje wat ik had in die tijd. Een heel eenvoudig klein winkeltje. Maar in dat winkeltje had ik wel kleine artikelen, eigenlijk net als de mini's van nu. Ik had er zelfs een mini maggi flesje bij met daarin een beetje Maggi. Nog steeds als ik deze geur ruik, ben ik even terug bij dat meisje van toen. Ik kon er eindeloos mee spelen en speelde eigenlijk mijn ouders na. Mijn ouders hebben namelijk altijd een winkel aan huis gehad, tot 1982. Daarna is de zaak verhuisd naar de andere kant van het dorp. En in die winkel heb ik vanaf jong meisje vaak en veel gewerkt. Gewoon omdat dit er bij hoorde. Met z'n allen de schouders er onder.
Een winkel en dus ook het winkeltje horen bij mij, zijn een deel van mijn basis, mijn opvoeding , mijn vorming tot wie ik nu ben.
Ik denk dat daarom deze mini's van nu mij zoveel doen, mij blij maken, mij terug brengen naar mijn jeugd.

Wie mij blij wil maken: ik word erg blij van kleine dingen, zoals kleine mini's..........